سخنانی از امام علی علیه السلام
حدیث امام علی علیه السلام فرمودند:
اُحصُدِ الشَّرَّ مِن صَدرِ غَیرِک بِقَلعِهِ مِن صَدرِک.
قلب خود را از کینه دیگران پاک کن، تا قلب آنها از کینه تو پاک شود
امام علی علیه السلام فرمودند:
إِذَا ختَشَمَ المُومِن أَخَاهُ فَقَد فَارقَهُ
به خشم درآوردن و شرمنده ساختن دوست، مقدمه جدایی از اوست.
سخنان بزرگان دین
گفتهاند يكى از ياران امير المؤمنين ( ع ) ، به نام همّام ، كه مردى عابد بود گفت : « اى امير مؤمنان ، پرهيزگاران را براى من بستاى چنانكه گويى به آنان مىنگرم » امام در پاسخ او درنگى نمود ، سپس فرمود : « اى همّام از خدا بترس و نيكوكار باش كه « همانا خدا با كسانى است كه پرهيزگارند و آنان كه نيكو كردارند . » همّام خرسند نگرديد و به سوگند ، بر امام اصرار ورزيد . امام ( ع ) خدا را ستود و بر او ثنا گفت و بر پيامبر ( ص ) و آل او درود فرستاد ، سپس فرمود : ] امّا بعد ، خداى سبحان و برتر از همگان ، جهانيان را آفريد حالى كه بى نياز بود از طاعتشان و از نافرمانىشان در امان . چه از نافرمانى آن كه او را عصيان كند بدو زيانى نرسد ، و طاعت آن كس كه فرمانش را برد بدو سودى ندهد . سپس روزى آنان را ميانشان قسمت كرد و بداد ، و هر يك را در جايى كه در خور اوست نهاد . پس پرهيزگاران خداوندان فضيلتند در اين جهان ، گفتارشان صواب است و ميانهرویشان شعار ، و فروتنند در رفتار و گفتار ، ديدههاشان را از آنچه خدا بر آنان حرام كرده پوشيدهاند ، و گوشهایشان را به دانشى كه آنان را سودمند است بداشته و آن را نيوشيده . در سختى چنان به سر مىبرند ، كه گويى به آسايش اندرند . و اگر نه اين است كه زندگىشان را مدّتى است كه بايد گذراند ، جانهاشان يك چشم به هم زدن در كالبد نمىماند ، از شوق رسيدن به پاداش آن جهان يا از بيم ماندن و گناه كردن در اين جهان . آفريدگار در انديشه آنان بزرگ بود ، پس هر چه جز اوست در ديدههاشان خرد نمود . بهشت براى آنان چنان است كه گويى آن را ديدهاند و در آسايش آن به سر میبرند ، و دوزخ چنان كه آن را ديدهاند و در عذابش اندرند . دلهاشان اندوهگين است و مردم از گزندشان ايمن ، تنهاشان نزار ، نيازهاشان اندك و پارسا به جان و تن . روزى چند را با شكيبايى به سر بردند كه آسايشى دراز مدت را براىشان به دنبال آورد
امام محمد باقر علیه السلام فرمودند:
لا یکونُ اَلعَبدُ عالِماً حَتّی لا یکونَ حاسِداً لِمَن فَوقَهُ و لا مُحَقِّراً لِمَن دُونَهُ.
هیچ بنده ای عالم نباشد تا اینکه به بالا دست خود حسد نبرد و زیر دست خود را خوار نشمارد.